مجلة بنت الشاطئ للشعر والادب كتب الشاعر مصطفي فريد قصيدة نبأ

نبأ
من ديوان/ راح الخوف
للشاعر / مصطفى فريد

إللى فى البرواز دى بنتى
حته مني غصب عني
صوتها ساكن جوه فرحى
لسه شايف فيها صورتى
برغم دمعى
إللى غير لون ملامحى
وجرحى من ألم الفراق
وصوت مرارة الاشتياق
إللى قادت نار فى حلمى
لسه قلبى فى حضنها
دايب فى راحة كفها
بينده لها
إنتى فينك من حدودى
لسه كلمة بابا بترن فى سكوتى
والحيطان إللى انتى رسماها بإيديكى
م الفراق مشتاقه ليكى
كلها بتسأل عليكى
مش لاقى عندى اجابه ليها
عقلى مش قادر يصدق
الدموع اللى فى عينيها
والعروسه فوق سريرك
من حيرتها بتناديلك
من غيرتها عليكى دايما
يوم تغيبى تشتكيلك
إنتى فينك
مين ح تاخده فى حضنها
أو يسرح شعرها
مين يعلمها القرايه
والصلا قدام مرايه
مين إللى ياخد باله منها
ويحكى قبل النوم حكايه
والاهم ياعمر بابا
مين ح يسمع لحن عودى
ويمسح الدمع فى خدودى
عودى بالعطر لورودى
فوق خدودى الدبلانين
هاتى إيدك امسحيهم
أبدريهم بالحنين
قولى بابا يا قلب بابا
قولى ماما ما تسكتيش.
لحنيهم على الربابه
غني اجرى ما تخافيش
زلزلى بيهم كيانى
أجرى تانى
زى ما كنتى زمان
وانتى بتشاورى بإيديكى
وتقولى باى.  بأى.  وأنتى ماشيه
حاضنه فى صدرك شنطتك
والشمس ساكنه ضحكتك
ويوم ما اقولك واحشه رمشى
تقولى بابا الباص ح يمشى
وتجرى زى فراشه طايره
فى السما زى الملايكه
مشاعرى كانت يومها حايرة
إختفيتى ما بين صحابك
وانتى عينك حاضنه عينى
وابتسامتك ماليه وشك
زى ما تكون النهايه
وانتى قاصدة تودعينى
ماكنتش اعرف وقتها
إن دى اللحظة الأخيرة
إللى فيها بودعك
على صوت ملايكه بتندهك
قلبى كان حاسس بكاسك
وحاجة فيكى بتوجعك
لكنه مش قادر يحدد
ولا بإيده يرجعك
إختفيتى عني خالص
غول حديد إهماله داسك
ملقتش منك غير فيونكه
وشنطه وشوية ورق
كان نفسي اشوف تانى ابتسامتك
لكن قطر الموت سبق
من قبل ما يجى النبأ